Gözlerinin içi gülen genç bir adam… Zekâ ve yetenek dolu güzel gözlerinde hep ışık var çünkü… Bunu her yerde fark ediyorsunuz. İster sahnede çalarken, ister bir dost meclisinde muhabbette, ister ağabey yerine koyduğu birine gösterdiği saygıda ve nezakette; o ışık hep var. Hiçbir şeyi ciddiye almıyor gibi görünen o hoyratlığının altında çok duygusal bir adam. Güzel gülümsemesinden kimseleri mahrum etmeyen, sarıldı mı adam gibi sarılan, samimi, afra tafrası olmayan Serhan…
Yirmi altı yıllık yaşamına bir müzisyen olarak bir dolu başarı iliklemiş; emin olun daha da çok ilikleyecek büyük potansiyeli olan bir fidan…
İnsanın aklı almıyor yahu… Böyle bir gidiş, insanda akıl bırakmıyor.
Burada ona çok seven bir ağabeyi olarak öfkemi kontrol etmem lazım. Serhan’ın aramızdan ayrılışına neden olma ihtimali olan ihmallerden, akabinde yapılan akıl almaz açıklamalardan, kimi meslektaşlarımın konuya yaklaşım biçimlerindeki hastalıklı ruh halinden falan hiç söz etmeyeceğim. Kardeşim Serhan geçtiğimiz çarşamba aramızdan ayrıldı. Hastanede onca seveniyle yüzümdeki umut ifadesini bir an olsun yitirmeden beklerken; benim ağabeyim, Serhan’ın babası Burhan Şeşen’in metanetiyle avunup bir kez daha düşündüm Serhan’ı ve güzel insan olmanın ne demek olduğunu. Kötü haberi aldıktan sonra da; yirmi altı yıl değil yüz yıl yaşayıp geride kalanların kalbinde Serhan’ın zerresi kadar yer tutamayacak diğer insanları düşündüm. Burhan Ağabey’i, Serhan’ın annesini, birçoğu benim de dostum olan dostlarını; umudumuzu, çaresizliği, her şeyi düşündüm. Emin olun; biz fiziksel olarak Serhan’ı bir daha göremeyecek olsak da bu dünyada insan diye yaşayan kimilerinden daha güzel yaşayacak aramızda.
Bir Nil Karaibrahimgil Konseri’nde Uludağ’da tanıştığım güzel gözlü arkadaşım Serhan; o bahsettiğin grupların albümlerini verecektin bana; hala bekliyorum, lütfen unutma…
